Misschien heb jij het ook wel al eens geprobeerd: een tijdje zonder mobiele telefoon te leven. Of in elk geval ‘minder op mijn telefoon kijken’. Dat je er alleen op vaste momenten op kijkt en al je notificaties uitzet. Want dat ding een week, of zelfs een dag uitlaten doet toch niemand? Dat is toch ook niet vol te houden?
Maar sinds een paar dagen weet ik écht hoe het is om zonder telefoon te leven. Ik dacht altijd dat ik niet afhankelijk was van ‘dat stomme ding’ (want ik had er geregeld ruzie mee). Ik liet hem vaak thuis liggen en hoefde ook niet zo nodig de tijd te doden als ik in de bus of in de speeltuin zat. Ik kreeg ook geregeld de opmerking van vrienden en kennissen dat ik “ook nooit bereikbaar ben” omdat ik niet meteen op appjes reageerde. Ik zat dus voor mijn gevoel niet vastgeplakt aan mijn mobiel.
Totdat hij een paar dagen geleden gestolen werd.
Contact
Op papier is dat natuurlijk is ontzettend onhandig, geen mobiel meer hebben. Mensen kunnen je niet meer bereiken (Hallo iedereen, ik heb ook nog steeds een vaste lijn!). Maar dat ik (IK! zie boven) afkickverschijnselen zou gaan ervaren had ik niet verwacht.
Want ook al “keek ik er niet vaak op”, mijn gsm bleek toch mijn verbinding met de buitenwereld. Als je overdag alleen bent en de hele dag alleen maar aanspraak van de kinderen hebt is het fijn om even een appje naar iemand te sturen. Of de buurvrouw te appen met de vraag of ze zin heeft in koffie. Blijkbaar (weet ik nu omdat het niet kan), dacht ik geregeld: “met wie kan ik nu even contact zoeken?” Al was het maar dat ik een foto van de kinderen kon delen met mijn man.
Afleiding
Een ander afkickverschijnsel dat ik heb ondervonden is dat ik mijn mobiel vaker dan ik dacht gebruik om afleiding te zoeken. Want dat ik in de speeltuin tijdens het schommelduwen niet op mijn scherm keek, wil niet zeggen dat ik thuis níet tussendoor met mijn mobiel bezig was.
Want ik weet nu (wederom omdat het niet kan) dat ik thuis wél de tijd vulde met nutteloos dingen opzoeken. Op veel momenten waarop ik even niks te doen had, liep ik naar de kast om te kijken of ik een berichtje had. Of om te kijken of de bieb boek xyz had. Of…. (vul maar in). Die ‘gaatjes’ zoals ik ze maar noem waren momenten die te kort zijn om écht wat te doen (afwassen, stofzuigen, een blogpost schrijven), maar moesten voor mijn gevoel toch gevuld worden.
Bovendien was er nóg een reden dat ik tussendoor naar mijn mobiel greep: ik kon zo even ontsnappen aan de echte wereld. Want eerlijk is eerlijk, kinderen hebben ook zo hun minder gezellige momenten op de dag. En als ze dan weer lekker aan het spelen waren kon ik even mijn gedachten verzetten door wat blogposts te lezen. (nu ik dit zo opschrijf zie ik dat ik in die tijd ook een blogpost had kunnen schrijven)
Anders denken en leven
Ik dacht dus dat ik niet verslaafd was maar ik merk nu pas hoeveel die zakcomputer verweven was met mijn manier van denken. En dus met mijn leven. Hoe vaak ik er alleen al aan dácht om hem te gaan gebruiken. Voor elke vraag die in mijn hoofd kwam wilde ik meteen het antwoord googlen (of iemand om raad vragen). Op elk eenzaam momentje wilde ik connecten. Als ik even niks te doen had moest ik die lege tijd opvullen.
Gek genoeg was mijn leven ook minder opgevuld. En dan heb ik het niet over de inhoudsloze instagramfoto’s en facebookberichten, maar over het inrichten van het leven zelf. Want omdat ik op elk moment met iedereen kon communiceren, deed ik dat ook. En mijn contacten deden dat ook: “We appen wel waar en hoe laat we afspreken.” Dat is op papier heel handig, maar in de praktijk speelde zo’n afspraak dan nog wel in mijn hoofd: “Ik weet nog niet hoe laat en waar we hebben afgesproken, want X heeft nog niet gereageerd.” Ik werd daar erg onrustig van.
Het klinkt cliché, maar nu ik verplicht zonder smartphone leef merk ik dat ik zelf weer smarter word. Ik heb nu (maandagochtend) mijn agenda voor de hele week bekeken (die stond gelukkig ook online en bekijk ik via de desktopcomputer) en opgeschreven. Mailtjes check ik ’s avonds en overdag schrijf ik dingen op. En als ik even niks te doen heb kijk ik naar buiten. Of schrijf ik een blogpost.
Ik heb dus nog geen nieuwe telefoon besteld. Wel een nieuwe simkaart die ik eventueel in mijn oude dumbphone kan stoppen.