Dat Triviant-spel, en dan vooral die bakjes waarin je taartpuntjes verzamelt, dat blijft door mijn hoofd spoken. Vandaag weer toen ik het zoveelste zelfhulpboek opensloeg.
Want ik hou er van, zelfhulpboeken. Elke keer als ik zo’n boek lees denk ik de hele tijd: “ja, inderdaad!” en “tuurlijk, logisch!” en “o dus zo kan ik mijn leven verbeteren!” en natuurlijk, “eigenlijk heel makkelijk, gewoon deze zestien stappen volgen, eitje. Ga ik meteen doen!”. “Morgen”.
Maar als je me vraagt wat ik heb gedaan na het lezen van al die zelfhulpboeken, hoeveel tips ik in de praktijk heb toegepast…
Maar waarom zijn ze dan zo verslavend? Waarom lees ik ze dan zo graag?
En dan denk ik weer aan de taartpuntjes van het Triviantspel.
Handleiding
Ik zit nu in een fase van mijn leven waarin ik veel zelf moet kiezen. Waarin ik geen vaste paden kan volgen. Zo lang ik op school zat of studeerde ging alles vanzelf. Ik deed gewoon mijn best en ging naar de school waar ik goed paste. Ik koos het profiel waarin de meeste vakken zaten die ik goed kon. De studiekeuze was wat lastiger, maar dát ik ging studeren stond vast. En daarna op zoek naar een baan. En huisje-boompje-beestje.
Nu dit allemaal een beetje op de rit staat, nu de meeste Triviantbakjes gevuld zijn, dan zijn de opties op. Of beter gezegd: dan komen ineens álle opties in beeld. En dat is moeilijk.
En dan zijn zelfhulpboeken verrekte handig. Ze zijn een soort vervolg op de standaardhandleiding (school-studie-werk-huisjeboompjebeestje). Ze leren je dingen die je niet op school leerde. Ze helpen je met om te gaan met het besef dat je nu eindelijk zelf na moet denken. En ze presenteren het ook nog eens in een makkelijk te volgen zevenstappenplan.
Zodat je dat zelf nadenken nog even uit kan stellen.