Nadat ik op de basisschool mijn eerste lapje gebreid had – waarin ik ongemerkt al extra steken had gebreid – heb ik een hele lange tijd geen breinaalden meer vastgehad. Ik weet gek genoeg niet meer precies wanneer of waarom en hoe, maar pas ergens tijdens mijn studietijd begon het weer te kriebelen op handwerkgebied.
Nu ik er zo aan terugdenk was dit eigenlijk heel logisch. Op de basis- en middelbare school krijg je immers nog vakken waar je wat met je handen mag doen. Waar je even niet in je hoofd moet zitten. Natuurlijk moet je bij die vakken ook nog steeds nadenken, maar nadat je hebt bedacht wat je gaat maken, gaan je handen het uitvoeren. En die werken (in mijn geval dan toch) langzamer dan je hoofd. Je hoofd kan dan als het ware even pauze nemen. Niet helemaal uit, want je moet wel in de gaten houden dat je handen blijven doen wat je hoofd wil. En je moet controleren of je idee in de praktijk wel zo ok is of dat er nog bijgestuurd moet worden. Maar toch was dit wél precies wat ik nodig had tussen al dat harde hersenkraken door.
Tijdens mijn studie miste ik dat een beetje. Ik had wel een paar doevakken, maar daar was ik nog niet zo bedreven in dat ik mijn hoofd even op pauze kon zetten. Wat ik nodig had was iets wat ik al kon.
En dus ging je vriendschapsbandjes knopen?
Want dat kon ik al. Als tiener had ik honderden van die dingen gemaakt. Waarvan de meesten nog ergens in een doos liggen. Want ik heb geen honderden vrienden.
Maar als hoofdleegactiviteit zou het een prima bezigheid zijn. Lekker saai. Weinig variatie, want je maakt gewoon steeds weer een langer, korter, breder, smaller bandje, of in een ander kleurtje. Maar het blijft een vriendschapsbandje. En dat is op een gegeven moment wel heel erg geestdodend en daardoor niet meer leuk.
Kon je dan niet beter op yoga gaan?
Want dat is toch bij uitstek de hoofdleegactiviteit? En bovendien afwisselender dan vriendschapsbandjes knopen. Waarom ben ik dan gaan breien?
Ik heb yoga geprobeerd. Maar om mijn hoofd leeg te maken moet ik niet naar een yogaklasje gaan. Want in zo’n zaal moet je constant uitkijken dat je teen niet in iemands neus terechtkomt. En die meditatie aan het eind – bij uitstek bedoeld om je hoofd leeg te krijgen – was al helemaal niks voor mij. Ik was de hele tijd alleen maar aan het denken: “mens, hou even je waffel, ik probeer nergens aan te denken!” Ik heb nog geprobeerd om thuis op mijn hoofd te gaan staan, maar dat vind ik gewoon niet zo leuk en daarom lukt het me niet om thuis elke week/dag/uur uit mezelf op zo’n matje te gaan zitten.
Ik moest dus iets gaan doen wat ik al kon en wat ik leuk vond. Ik vond dingen maken leuk. En ik vond werken met draad leuk. Maar ik wilde meer kunnen maken dan alleen maar vriendschapsbandjes.
Dus toen ging je breien
Ja. Waarom precies weet ik dus niet meer, maar blijkbaar had ik een paar breinaalden in de buurt en wat wol (of een Zeeman, kan ook). En het belangrijkste: Youtube. Want na ál die jaren wist ik echt niet meer precies hoe dat ook alweer zat met insteken-omslaan-doorhalen-aflatenglijden. Bovendien had ik tot dan toe nog nooit de eerste steken opgezet. Dat deed de handwerkjuf. Of mijn moeder. Maar die waren 200 km verderop, en aan mijn huisgenoten moest ik het zeker niet vragen.
Dus zat ik daar met naalden en draad voor mijn pc. En na de eerste toer was ik om. Héérlijk, dat regelmatig insteken-omslaan-doorhalen-aflatenglijden. Even verstand op nul met een (nog niet zo mooie maar wel warme) sjaal als resultaat.
En hier komt dan een plaatje van die sjaal
Niet dus.
Want ook toen was ik al een perfectionist en ik vond hem niet mooi/warm/goed/whatever genoeg, dus heb ik hem nooit afgehecht. Maar mijn doel was ook niet om een mooie/warme/goede/whatever sjaal te breien, mijn doel was om mijn hoofd leeg te maken. En dat was gelukt!
In feite was die bol wol en dat paar breinaalden mijn yoga-oefening. Mijn mantra. Eindelijk een yogajuf die haar mond hield tijdens het mediteren.
Maar om heel eerlijk te zijn is meditatie (in mijn geval dus breien) toch geen eerste levensbehoefte?
Daar heb je een punt. Nee, het is geen water of een dak boven je hoofd (al is zo’n sjaal toch verrekte handig op koude dagen). Maar als ik een tijdje niet gebreid heb word ik er niet gezelliger op. Ik raak dan veel eerder overprikkeld en dan gaan mensen spontaan hun vriendschapsbandjes teruggeven. Het is alsof het breien me helpt om mijn computer te defragmenteren (guilty pleasure from the good old days). Waarna ik de wereld weer een stuk beter aankan.