Veel vrouwen schijnen een schoenen-tic te hebben. Ik niet. Ik ben ook niet zo’n meisje-meisje, misschien dat dat er iets mee te maken heeft. Maar sinds een tijdje heb ik wel iets wat erop lijkt: een sokken-tic.
Het aantal paren sokken dat ik tot begin dit jaar had gebreid stond op 3 à 4. Het waren simpele sokken, gemaakt aan de hand van de praktische handleiding van Jo An Luijken en Marlies Hoogland: Sokken brei je zo!. Ik had ook niet echt de behoefte om meer sokken te breien. Ik vond mijn fabriekssokken lekkerder zitten want ze zijn dunner, en je glijdt er niet mee uit op een gladde vloer. Bovendien vond ik sokken breien nogal een gedoe.
Maar ik was wel toe aan iets meer uitdaging in mijn breiwerk. En ik weet van mezelf dat ik meer gedaan krijg als ik een stok achter de deur heb. Dus schreef ik me afgelopen februari in voor de jaarlijkse Sock Madness.
En toen zat ik ineens als een malle elke twee weken een paar sokken uit te poepen
Even wat achtergrondinformatie. Sock Madness Forever is een groep op Ravelry (alleen toegankelijk als je ingelogd bent) die al 13 jaar elk voorjaar een sokkenbreiwedstrijd organiseert. Er zijn zeven rondes die ongeveer twee weken duren (latere rondes gaan sneller). Als je het kwalificatiesokkenpaar breit kom je in een team, en elke ronde gaan steeds minder mensen door naar de volgende ronde. Je moet dus wel doorbreien, al houden ze bij het maken van de teams wel rekening met je breisnelheid. Alle speedy-breiers zitten dus in ‘snelle’-teams. Ik ben niet zo speedy, dus ik zat in een langzaam team.
Elke ronde krijg je een sokkenpatroon dat je precies volgens patroon moet breien. Kleine foutjes kunnen getolereerd worden, mits je door je fout niet minder werk verzet of het patroon zodanig aanpast dat de bedoeling van de ontwerper niet meer zichtbaar is. In de praktijk is dit vooral een goede oefening in rtfp: read the fabulous pattern!
Dit alles vindt plaats op het forum-gedeelte van de Sock Madness Forever-groep op Ravelry. Elk team heeft een forumdraadje om met je teamgenoten te kunnen kletsen en elkaar aan te moedigen. Er zijn ook forumdraadjes voor vragen en een belangrijk draadje met mededelingen. Dit alles natuurlijk wel in het Engels, maar in de Nederlandse Sokkenbreigroep (ravelry) stond ook een zogenoemd ‘schaduwdraadje’, waar je met Nederlandstaligen kon chatten.
Een hoop gedoe en een hoop gebrei dus?
Nee en ja. Aan het hele sociale onlinegebeuren hoef je niet mee te doen als je dat niet wilt. De patronen worden automatisch naar je toe gemaild en als je niet ‘door bent’ naar de volgende ronde kan je gewoon op je eigen tempo verderbreien. Je wordt dan ‘cheerleader’ maar krijgt nog steeds alle patronen. Eigenlijk een stuk fijner, want wees nou eerlijk, sokken breien steeds moeilijkere sokken breien onder tijdsdruk geeft toch een hoop stress!
Maar ik was verbaasd hoeveel het wedstrijdelement in me losmaakte. De spanning als het nieuwe patroon eraan kwam (steeds mijn inbox checken). Het meelezen en meeleven met de andere deelnemers. Het reageren op foto’s van prachtige sokken. En zeker ook de spanning of ik mijn paar toch wel op tijd af krijg om door te mogen naar de volgende ronde. Of dat een van mijn teamgenoten dit keer sneller is.
Ik geef meteen ook ruiterlijk toe dat meedoen aan de Sock Madness dan ook niet goed is voor je huishouden en andere klusjes die wel even kunnen wachten.
Maar waar ik eerst een maand nodig had om een paar simpele sokken te breien, draai ik nu mijn hand niet meer om om binnen twee weken een paar sokken uit te poepen.
Met kabels, kantwerk en kraaltjes.
Op naald 2.0 mm.
🤩
En nu het +35°C is ben ik nog steeds sokken aan het breien
Want die zelfgebreide sokken zijn stiekem toch wel heel gaaf. Zo kun je iets zelfgemaakts dragen zonder dat iemand meteen vraagt: “Goh, heb je dat zelfgemaakt?” Je loopt ook niet meteen zo te koop loopt met je handwerkhobby (tenminste, bij mij zitten sokken vaak onder mijn broekspijp). En je kunt helemaal losgaan met patronen en kleuren.
Maar het grootste voordeel is toch wel: ze zijn minder lastig qua pasvorm dan truien/vesten/etc. Dat is waarschijnlijk ook wat veel vrouwen aanspreekt aan schoenen: die doen niet zo moeilijk als je weer eens een maatje bent gegroeid of gekrompen.
En mochten je sokken toch wat te groot of te klein uitvallen, dan kun je ze gewoon cadeau doen aan iemand met grotere of kleinere voeten. En voor jezelf een nieuw paar maken. Iets wat ik met een trui toch niet zo snel zou doen (want ons bin zuunig en in een trui gaat nou eenmaal veel meer wol dan in een paar sokken).
Over ons bin zunnig gesproken
Op de terugweg van een weekje Zeeland sprong ik even binnen bij Jeanet Jaffari-Schroevers (ook bekend van het blog Blij dat ik brei) in Arnemuiden Daar kocht ik wol en een patroon voor sokken in authentiek Zeeuws schortenbontmotief. Want je kunt geen sokken genoeg hebben!
