Ik ben een ramp met kiezen. En een kei in het afwegen van plus- en minpunten.
Maar ik begin het te leren. Zo koos ik vanochtend in twee tellen een kerstboom uit:
Ik vind dat wel een mooie. Pak maar in.
Maar eigenlijk was het een beetje valsspelen. Want in de maat boom die ik wilde (we hebben al jaren die maat, past prima in ons huis), waren er maar twee. De andere bomen zaten nog in zo’n netje, dus kon ik ze niet goed bekijken.
En ja, ze waren aan de prijs. En ja, die andere boom was misschien íets mooier (lees: voller. Maar deze was praktischer). En ja, ik zou ook nog naar andere kerstboomverkooppunten kunnen rijden. En ja, het begon te regenen/sneeuwen, dus dat is niet relaxt kiezen.
‘Vroeger’ zou ik zijn weggelopen, andere opties zijn gaan bekijken om drie dagen later toch die eerste boom te kopen (en balen omdat hij ‘al’ weg was 😆 )
Maar vandaag wist wat ik wilde, en ik had geen zin om stad en land af te rijden. En dit kerstboomverkooppunt was (zonder dat ze het waarschijnlijk zelf wisten) perféct toegespitst op moeilijke kiezers:
Er was weinig keus
Goeie keus, maar weinig keus.
En dat principe ben ik de laatste tijd op heel veel dingen aan het toepassen.
Noem me een gewoontedier. Noem me saai. Maar waarom zou ik elke keer als ik boodschappen doe opnieuw met mezelf moeten overleggen welk merk en welke smaak ik wil? Ik kan mijn tijd, en vooral mijn energie wel beter besteden! Bovendien: probeer maar eens een weloverwogen keuze te maken als er één of twee jengelende kinderen in je wagentje(s) zitten, of van alles uit de schappen trekken 😎
Ik moet toegeven dat het wel een leerproces is, en dat ik nog steeds gevoelig ben voor aanbiedingen en koopjes. But I’m learning!