Vandaag (eindelijk!) weer eens een update op daisytown. Het had al veel eerder gekund, want zoals je weet ben ik mijn grootste bron van afleiding kwijtgeraakt: mijn mobiele telfoon.

En daar wil ik het over hebben. Even een update.

Want natuurlijk moest ik zo snel mogelijk weer een nieuwe mobiel. Ik koos ervoor om tijdelijk een van mijn vorige telefoons weer tevoorschijn te halen. Geen smartphone maar een dinosaurphone die inmiddels behoorlijk overleden is. Want indertijd kon ik er mee op internet (whatsapp and all), maar helaas krijg ik dat internet nu niet meer aan de praat en whatsapp wordt niet meer ondersteund. Ik kan nu dus alleen nog maar ouderwets bellen en sms’en.

En nog steeds, want ik heb nog steeds geen nieuwe.

Op zoek naar een nieuwe smartphone

Ik heb wel een beetje mijn huiswerk gedaan en gekeken wat er allemaal te koop is. Maar daar werd ik heel erg verdrietig van. Want er is zó ontzettend veel te koop (niet fijn voor iemand met keuzestress) en het is allemaal zó schandalig duur (als ik een vergelijkbare nieuwe telefoon wil). Plus dat ik ook over moet op een nieuw besturingssysteem, want ik had nog een Windows Phone. AAAAAAAAAH!

Keuzes, keuzes, keuzes. En vooral: veranderingen. Nieuwe dingen waar ik aan moet wennen. Gevalletje ‘ik weet wat ik heb en ik weet niet wat ik ga krijgen’. Maar ja, ik zal die keus tóch een keer moeten maken, dus kan ik het maar beter nú doen, dat scheelt weer uren vergelijkingssites checken.

Dus kom op, even door de zure appel heen bijten. In één keer die pleister eraf trekken.

Want eerlijk is eerlijk, de foto’s van mijn internetloze dinosaurus zijn niet om over naar huis te schrijven. Laat staan dat ik ze even snel naar opa en oma kan appen. Op dat cijfertoetsenbordje 😂

En dan heb ik het nog niet gehad over de gedeelde agenda. Ik maak nu afspraken onder voorbehoud: “Donderdag de 13e is goed, maar als het toch niet kan mail ik nog.”😇

Niet erg praktisch allemaal.

Waarom ik dan nog steeds met die ouderwetse dumbphone loop

In mijn vorige post schreef ik al over de ontwenningsverschijnselen die ik had van een paar dagen offline zijn. Over de neiging voortdurend te willen en moeten connecten. Over de behoefte om elk leeg moment in te vullen met iets ‘nuttigs’ en de behoefte te ontsnappen aan de echte wereld. Over het gevoel dat ik dommer werd met zo’n slimme telefoon.

Nu ik bijna twee maanden alleen maar kan sms’en en bellen ben ik nog meer gaan beseffen dat zo’n smartphone mijn kijk op de wereld heeft aangepast (aangetast?). Ik was gewend geraakt aan instant connecties, reacties en informatie. Ik dacht veel minder zelf na.

Ik ging ook gekke dingen doen. Zoals meteen naar mijn telefoon rennen als er een appje binnen kwam. Want dan kon ik nog snel even de preview van het bericht zien – de eerste paar woorden – waardoor ik het berichtje niet hoefde te openen als het niet belangrijk of dringend was, en de afzender nog geen blauwe vinkjes te zien kreeg! Want oei oei, die blauwe vinkjes! Als de afzender die kon zien, voelde ik me verplicht om meteen te antwoorden!

Nee, dan is zo’n sms sturen wel andere koek. Geen blauwe vinkjes, wat een verademing!

En dan dat prehistorische toetsenbord – 3x op de 3 drukken voor de letter f. Geweldig!

Nee, ontzettend k*t natuurlijk, maar het heeft er wél voor gezorgd dat ik op een andere manier berichtjes stuur. Ik voer geen ellenlange conversaties meer (dat ik berichten niet als conversatie kan zien op mijn dinosaurusphone heeft ook meegeholpen). Dus als ik nu iets typ, is het kort en krachtig, en vooral simpel. Als ik meerdere vragen wil stellen of wil overleggen bel ik tegenwoordig. Of ik wacht tot ik die persoon in real life zie.

Wat ik wel opvallend vind is dat ik ook bijna geen berichtjes meer ontvang. En dat terwijl mensen met een smartphone wél makkelijk tekst kunnen invoeren en hun berichten als conversaties kunnen zien. Maar blijkbaar is een andere app openen toch net een te hoge drempel. En dat vind ik helemaal niet erg. Want waar ik ‘vroeger’ toch elk berichtje wilde lezen om te zien of er tijdsdruk op zat (“vanochtend bakkie doen?”) , is nu bijna elk berichtje relevant/informatief/dringend. Scheelt een hoop scannen!

En het geeft een hoop rust.

Ook in fysieke zin. Want mijn dinosaurus is geen zakcomputer van honderden euro’s die makkelijk stuk kan. Of gestolen kan worden. Ik hoef niet altijd met een tas rond te sjouwen, want hij past in elke jas- of broekzak. En dan kan ik gewoon gaan zitten zonder dat ik bang hoef te zijn voor een gebroken scherm.

Onder de streep

Toen ik net met mijn dinosaurus de wereld in moest werd ik geregeld een beetje kribbig als ik weer eens moest uitleggen dat ik geen whatsapp had. Ik kreeg zelfs een keer de vraag of het “een bewuste keuze” was. Toen was ik nog boos dat ik geen smartphone meer had en dat ik gr$#&rrr moeite moest doen om iets aan die situatie te veranderen.

Maar inmiddels ben ik best tevreden met mijn prehistorische tool. Want dat is het, een stuk gereedschap. En gereedschap is er om dingen makkelijker te maken, gereedschap is geen extra kind dat om aandacht jengelt.

Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst toch weer aan de smartphone ga. Maar voorlopig ga ik op stap met mijn dino.

Misschien heb jij het ook wel al eens geprobeerd: een tijdje zonder mobiele telefoon te leven. Of in elk geval ‘minder op mijn telefoon kijken’. Dat je er alleen op vaste momenten op kijkt en al je notificaties uitzet. Want dat ding een week, of zelfs een dag uitlaten doet toch niemand? Dat is toch ook niet vol te houden?

Maar sinds een paar dagen weet ik écht hoe het is om zonder telefoon te leven.

Ik ben een ramp met kiezen. En een kei in het afwegen van plus- en minpunten.

Maar ik begin het te leren. Zo koos ik vanochtend in twee tellen een kerstboom uit:

Dat Triviant-spel, en dan vooral die bakjes waarin je taartpuntjes verzamelt, dat blijft door mijn hoofd spoken. Vandaag weer toen ik het zoveelste zelfhulpboek opensloeg.

Of nou ja, heel weinig foto’s. En ook waarom ik veel te weinig blogposts publiceer:

Ik ben een perfectionist.

Als ik iets maak moet het perfect zijn

…

… en dus zitten heel veel projecten/foto’s/blogartikelen nog steeds in mijn hoofd. En that’s not good ee.

Want nieuwe dinge leren, wat ik graag doe, gaat alleen maar door dingen te DOEN. En ook dit feit zit al een hele tijd in mijn hoofd 😳

Gewoon doen

Waar ik wél goed in ben is in excuses verzinnen waarom ik dingen NIET doe. Vaak vallen die excuses in de categorieën geen tijd, te druk, teveel afleiding, te moeilijk. En sinds ik kinderen heb kan ik dit type excuses helemaal makkelijk uit de kast halen. Want écht ergens induiken als de kinderen aandacht zoeken gaat natuurlijk niet. En dat is van 9 tot 5. Onee, van 7 tot 8-ish. En daarna ben ik natuurlijk zó uitgeput dat ik het wel uit mijn hoofd laat om iets perfects te willen maken.

En dus wordt dit een niet-perfecte blogpost. Want ik schrijf hem ’s avonds na een lange maar leuke dag met de kinderen. En dat is ok. Want alleen zó blijf ik leren. Letter voor letter. Blogpost voor blogpost. Proeflapje voor proeflapje.

Voordat ik moeder werd maakte ik me nooit zorgen over openingstijden. Ja, of een winkel op zondag open was, als ik dringend chocola nodig had. Maar ik vroeg me nooit af of een winkel nu al om 9 of om 10 uur open ging.

Dat werd anders toen ik kinderen kreeg. Want kinderen zijn vaak altijd vroeg op. En ze willen meestal altijd naar buiten. Dus wat is er dan handiger dan het nuttige met het aangename te verenigen? Even een boodschapje doen en tegelijkertijd de kinderen uitlaten.

Dat gaat prima zo lang ik om chocola verlegen zit. Of vers fruit natuurlijk. Want supermarkten zijn (heel fijn!) al om 9 uur (of zelfs 8:30 uur!) open. Maar dan moet ik geen kleertjes nodig hebben. Of breigaren. Of een cadeautje voor de buurjongen. Want alle andere winkels zijn pas om 10 uur open.

10 UUR?

Man, dan is mijn dag al half om.

Maar het heeft ook z’n voordelen. Want ik heb nu én een onderwerp, én tijd om dit stukje te typen…

… terwijl ik wacht tot ik naar de winkel kan die pas om 11 uur open gaat.

Eigenlijk… En woord dat elke dag wel meerdere keren door mijn hoofd gaat.

Want eigenlijk wil ik vaker bloggen.
En eigenlijk kan ik beter van de chocola afblijven.
Eigenlijk zou ik beter en blog post schrijven in plaats van tot ’s avonds laat nutteloze linkjes te volgen.
Eigenlijk wil ik liever een mooie roman lezen dan weer het zoveelste o-wat-leest-dit-toch-lekkere zelfhulpboek.
Of eigenlijk moet ik die goeie tips uit die boeken gewoon eens gaan uitvoeren en toepassen.

En gemeen woordje, dat ‘eigenlijk’. Confronterend vooral.

Maar ook heel makkelijk te negeren, zo blijkt. Want anders had ik al die ‘eigenlijk”-dingen toch gewoon al lang gedaan? Zeker als je ziet hoe vaak ik al ‘eigenlijk’ heb gezegd tegen dezelfde dingen.

Maar eigenlijk is eigenlijk vooral een heel sterk woord. Want zeg het maar eens hardop.

Eigenlijk moet ik gewoon op publiceren klikken. Klik

Ik hou van lijstjes. Lijstjes maken vooral. En vooral lijstjes van dingen die ik nog wil doen. Want ik heb een hoofd vol dingen die ik nog wil doen. Een hoofd vol ideeën.

Maar laatst maakte ik een heel goed lijstje. Een lijstje van dingen waar ik nú mee bezig ben. Niet de nu-pagina die ik sinds kort op dit blog heb staan, maar een lijstje van álle dingen waar ik nu mee bezig ben. Of beter: waar ik ooit aan begonnen ben en die nog niet af zijn. Dingen die ik dus eigenlijk niet op mijn nu-pagina zet, want strikt genomen ben ik daar nu niet mee bezig. Maar ik ben er wel mee begonnen. En ze zijn nog niet af. En damn, wat is dat een lange lijst zeg!

Maar zoals gezegd was het wel een góed lijstje. En ook een confronterend lijstje. Maar het was een goed lijstje omdat het inzicht gaf in alles waar ik al mee bezig ben. En ik zag dat daar ook best veel leuke dingen op staan. Dingen die nog leuker worden als ze worden afgerond. En dus ging ik aan de slag met dát lijstje. Dingen afmaken. Zodat dat lijstje korter wordt. Zodat ik dingen van die andere lijstjes kan beginnen. Zodat die lijstjes ook weer korter worden.

…

Dat laatste is natuurlijk niet waar. Want die lijstjes worden nog steeds langer. Want die ideeën houden niet op. Maar dat éne lijstje mag best wel wat korter. Dat is ook beter voor mijn gemoedsrust.

Ik betrapte mezelf net op de gedachte dat dit weer een k*tdag aan het worden was. Of al is, dat weet ik niet precies. Want het was weer zo’n dag waarop ik wakker werd met een hoofd vol ideeën waarvan haverwege de dag nog niks terecht gekomen was. Maar in plaats van dat ik nu die tig blogideeën zit uit te werken die ik vanochtend tijdens het lezen van de krant kreeg, zit ik nu een beetje zielig te zijn en doelloos te internetten. Want alles is k*t, alles zit tegen. Het is al veel te lang geleden dat ik hier iets geschreven heb. En dan heb ik het ook nog niet over mijn onafgemaakte brei- en haakprojecten. En dan wil ik het ook nog over andere dingen hebben. En dan krijg ik ook weer slecht nieuws. En dan zit alles toch echt wel heel erg tegen.

Ja nee, dat gaat weer lekker.

Dus hup, *schoponderkont*, ga dat blogartikel schrijven. En druk op publiceer. NU!